SPREADING THE LOVE

Polyester, 340x170x170cm

Het beeld onder constructie

Over zijn beeld

Het beeld SPREADING THE LOVE bestaat uit verschillende karakteristieke onderdelen, die in een spanningsvolle betrekking tot elkaar staan. Silhouet en onderstel van het beeld zijn van een staande leeuw. De achterpoten zijn over elkaar gevouwen, met daartussen geklemd zijn piemel, die er aan de achterkant uitkomt als staart. De bovenkant toont een bodybuilder, vormgegeven als een  geest uit de fles. 

Met zijn handen vormt de gestalte een hartje. De titel van het beeld verwijst naar dit liefdes-gebaar. Spreading the love is een eigentijdse Engelse zegswijze, geboren als straattaal, die het begrip liefde voorziet van diverse twijfelachtige bijbetekenissen. Tegenwoordig wordt de uitdrukking veelvuldig gebruikt op social media om een boodschap van blijdschap en liefde te verspreiden. Als gebaar kent het een grote populariteit. Het is daarmee een krachtig symbool van een tijdgeest, die zowel snel als oppervlakkig is.
Het geheel is een figuur die erg van zichzelf en zijn voortreffelijkheid vervuld is, in een pose van heroïsche ijdelheid en ongemak. En daarmee een beeld dat vragen stelt bij ‘positiviteit’ als levenshouding. Uit de gestalte spreken arrogantie en slaperigheid, kracht en kwetsbaarheid. Hoe verhoudt de opgewekte liefdesboodschap zich met een onderliggend ongemak? Wat toont zich naar buiten en mag gezien worden, welke spanning wordt  verhuld?

Over het werk van Frank

Frank Straatman maakt ruimtelijk figuratief werk in diverse materialen. Het maken is altijd een onderzoek, want het werk ‘praat terug’, zodat er  onderweg nieuwe betekenissen ontstaan.
Een leidmotief hierin is dat wij mensen niet per se de kroon op de schepping zijn- zelfs geen meesters van onze eigen scheppingen- maar dat dat op zich nog geen ramp hoeft te zijn. Het ‘menselijk tekort’ is een grote inspiratiebron voor hem.

Frank Straatman toont mensfiguren die met allerlei materialen improviserend tot stand zijn gebracht. Hij zoekt het ongemak in houdingen en gebaren waarmee wij onszelf aan elkaar presenteren. Vaak is het een soort danspositie, die hij weergeeft zoals je hem van binnen kunt ervaren; je kunt niet werkelijk zo staan. Vervormingen, kwetsbaarheid en het wankele evenwicht vormen een tegenstelling met de soms fiere danshoudingen. Straatman zoekt in die tegenstelling naar een basale, tragische vorm van hoop, zoals Vaclav Havel die ooit definieerde: losgekoppeld van een eventuele goede afloop*. Hoop als houding, een beweging die eigenlijk alleen mogelijk is in je geest.”